Geduld is niet altijd een schone zaak.
Soms moet je gewoon inhalen…
Afgelopen week voelde ik mij een beetje terneergeslagen. Er spelen momenteel veel verschillende zaken en het leek even alsof alles tegenzat. Zodra ik om mij heen kijk zie ik bij anderen het ene succes na het andere en ogenschijnlijk alsof het hen allemaal komt aanwaaien.
Zelf werk ik al jaren aan een mooi bedrijf en hoewel we het goed doen met elkaar, is het soms best zwaar. Wat doe ik toch verkeerd dacht ik? Waarom heb ik dat succes niet en waarom hebben anderen het wel? Wat doen zij anders dan wat ik doe? En dan wint Max ook nog het wereldkampioenschap. 24 jaar jong en nu al wereldkampioen. Tussen de blijdschap en de euforie door voelde ik mij nog slechter. Max is nog maar 24 jaar oud…ik ben 35. Waarom lukt mij het niet?
Mijn man is sportcoach. Dagelijks werkt hij met mensen om hen een volgende stap vooruit te brengen in hun carrière. Dit gaat natuurlijk zelden zonder slag of stoot. Hij komt regelmatig thuis met verhalen over wat er mis ging, waar hij verkeerd communiceerde, wat er beter moest en waarom het hem soms niet lukt iets simpels over te brengen op een ander. Maar nu we net nadat Max wereldkampioen was geworden met onze hond in het bos liepen hield ik het niet droog. Hij merkte dat al snel op. Normaal gesproken houd ik niet van ongevraagd advies (en dat realiseert hij zich steeds beter) maar nu kwam hij toch met een passende metafoor.
We zien vaak alleen het resultaat. De medailles. Het succesvolle bedrijf dat de beurs opgaat. De persoon die in een week tijd een miljoen verdient met crypto. Allemaal stuk voor stuk succesverhalen. Wat we missen is wat deze mensen er voor hebben moeten doen of laten. Dafne Schippers zien we de ene medaille binnenhalen na de andere. Wat we niet hebben gezien is de 15 jaar hiervoor waar ze op Papendal dag in dag uit zichzelf letterlijk stukliep. Dáár krijg je geen medaille voor. Wat we niet zien is dat Max Verstappen al van kinds af aan bezig is met racen. Pak en beet 24 jaar al. Daar kreeg hij geen medaille voor.
Het moment dat we Max zien met het wereldkampioenschap onder zijn armen is het resultaat van jarenlang doorzetten. Nooit opgeven. Vallen en weer opstaan. En dit alles zonder enige garantie op succes.
Het punt is, we weten nu eenmaal niet in welke ronde we zitten en weten al helemaal niet hoeveel rondes we nog moeten gaan. Zelfs toen Max wist dat hij eindelijk in zijn 57e en laatste ronde van het seizoen zat was het nog niet gedaan. Op enkele bochten voor de finish wist hij Hamilton voorbij te gaan. Notabene in de allerlaatste ronde, van de laatste GP van het volledige seizoen. Geduld lijkt, wederom, een schone zaak.
Maar Hamilton dan? Je zou kunnen stellen dat de vechtlust en kracht van Hamilton Verstappen ertoe heeft gedreven de overwinning te pakken. Juist dáárom smaakt die overwinning zo goed achteraf. Alle tegenslagen, problemen, mindere dagen…wat zeg ik, mindere wéken zijn het uiteindelijk allemaal waard. En daar zit de crux. U.i.t.e.i.n.d.e.l.i.j.k. Achteraf dus. Niet in je 56e rondje, maar pas zodra je over de finish gaat.
Om bij het vak van mijn man te blijven. Zeg nou heel eerlijk, win je liever van een amateur? Of win je liever van Tiger Woods op het hoogtepunt van zijn carrière? Precies.
Goed, het was weliswaar ongevraagd advies terwijl we in de regen de hond uitlieten in een somber bos op een sombere dag. Maar eigenlijk voelde ik mij daarna wel weer wat beter…
Liefs,
Samantha